Το “Borg” DNA υπάρχει εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια
Συμπληρωματικά γονίδια τα οποία πολύ εύστοχα ονομάστηκαν “Borg” DNA, φαίνεται πως ευνοούν μικρόβια τα οποία τα διαθέτουν, δίνοντάς τους τη
δυνατότητα
να μεταβολίζουν υλικά από το
περιβάλλον
τους πολύ
πιο γρήγορα
από τους ανταγωνιστές τους. Όπως και στην εξωγήινη κολεκτίβα του Star Trek, αυτά τα μυστηριώδη DNA στοιχεία αφομοιώνουν τα ωφέλιμα γονίδια από πολλούς διαφορετικούς οργανισμούς μέσα σε μεγάλες χρονικές περιόδους.
Τα γενετικά Borgs
ανακαλύφθηκαν
στο μικρόβιο
Methanoperedens
το οποίο καταναλώνει μεθάνιο και έχει βελτιστοποιηθεί σε αυτήν τη
λειτουργία
στο πέρασμα των χιλιετιών.
Φανταστείτε ένα μόνο κύτταρο το οποίο έχει τη
δυνατότητα
να καταναλώνει μεθάνιο. Τώρα προσθέστε γενετικά στοιχεία σε αυτό το κύτταρο τα οποία μπορούν να καταναλώνουν μεθάνιο παράλληλα και προσθέστε επίσης γενετικά στοιχεία τα οποία δίνουν μεγαλύτερη
χωρητικότητα
στο κύτταρο. Πρακτικά
δημιουργεί
τις συνθήκες για κατανάλωση μεθανίου με στεροειδή αν θέλετε. –
Kenneth Williams, Lawrence Berkeley National Laboratory
Οι ερευνητές θεωρούν πως τα Borgs είναι μία μορφή DNA γνωστή ως εξτρα-χρωμοσωμικά στοιχεία (ECE), τα οποία περιέχουν γενετικό υλικό εκτός των χρωμοσωμάτων του οργανισμού και συνδέονται με τρόπο που επιτρέπουν την αφομοίωση των γονιδίων. Σε αντίθεση με άλλα ECEs, τα Borgs έχουν ευθεία δομή και όχι κυκλική, ενώ είναι και πολύ μακρύτερα. Μάλιστα, στη
μελέτη
βρέθηκαν Borgs τα οποία έχουν όλους τους μηχανισμούς για να καταναλώσουν μεθάνιο μόνα τους, δεδομένου ότι βρίσκονται μέσα σε ένα κύτταρο το οποίο μπορεί να εκφράσει τα γονίδια Borg.
Υπάρχουν στοιχεία από διαφορετικούς τύπους Borg, τα οποία συνυπάρχουν στον ίδιο ξενιστή-κύτταρο. Αυτό ανοίγει την πιθανότητα τα Borgs να μεταφέρουν τα γονίδιά τους ανά τις γενιές.
Υποθέτοντας πως αυτά τα γονίδια είτε αλλάζουν τον ενεργειακό μεταβολισμό των
Methanoperedens
ή επεκτείνουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες μπορούν να λειτουργήσουν, τα Borgs μπορεί να έχουν πολύ μεγαλύτερες βιο-γεωχημικές επιπτώσεις, με σημαντικές και μη αναμενόμενες κλιματικές επιπλοκές.
Η έρευνα
δημοσιεύθηκε
στο
Nature
.