Armored Core VI: Fires of Rubicon | Review
Βγάζω το καπέλο στην FromSoftware που επέλεξε για επόμενο της τίτλο μετά το σαρωτικό πέρασμα του Elden Ring κάτι τελείως διαφορετικό, όχι όμως ξένο για αυτήν. Θα μπορούσε να ασχοληθεί με ακόμη ένας Souls και να έχει την επιτυχία στο τσεπάκι, αλλά αντί αυτού μας έδωσε το 6ο μέρος της σειράς Armored Core, έναν καθαρά action τίτλο με mechs. Προφανώς όσοι γνώρισαν τα τελευταία χρόνια το στούντιο θα εξεπλάγην, αλλά η FromSoftware πάντα κινούνταν σε σχεδόν όλα τα είδη με πολλά διαφορετικά games και σε διάφορες πλατφόρμες. Έτσι, στα χέρια μας έφτασε το
Armored Core VI: Fires of Rubicon
και χωρίς να έχω καμία σχέση με τη σειρά, το βούτηξα κατευθείαν.
Και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Το Armored Core VI: Fires of Rubicon είναι ένα
καθαρόαιμο action
παιχνίδι και δε φέρει σε τίποτα souls like, πράγμα καλό για εμένα που δεν τρελαίνομαι για το είδος. Η FromSoftware βάζει για τα καλά το DNA της στο παιχνίδι και παραθέτει έναν αριστουργηματικό πυρήνα gameplay με πλήθος και βάθος στο customization , με όλα τα υπόλοιπα να κινούνται σε χαμηλότερα επίπεδα.
Η ιστορία μας για αρχή, κλασσικά, δε πολυκαταλαβαίνεται. Είστε ένας augmented human ως μισθοφόρος σε mech με αποστολή να κάνετε infiltrate στον πλανήτη Rubicon όπου εκεί βρίσκεται σε αφθονία το ορυκτό coral, με το οποίο η ανθρωπότητα κατάφερε να εκτοξευτεί σε
εξέλιξη
εκατονταετίες μπροστά. Όπως ήταν φυσικό, διαπλανητικό σύστημα διακυβέρνησης και ιδιωτικές εταιρείες μάχονται για αυτό και εσείς καλείστε να δουλέψετε για τον μεγαλύτερο πλειοδότη. Στη μέση φυσικά μπλέκονται υπερφυσικά φαινόμενα και φωνές στο μυαλό σας, εσείς να δουλεύετε για την κάθε μια εταιρεία μισθοφόρων, τους ντόπιους επαναστάτες, εμπόρους όπλων και για οτιδήποτε σας διατάζει ο handler σας Walter σαν πιστό σκυλάκι που είστε. Aν και σε ορισμένες αποστολές θα κληθείτε να διαλέξετε πλευρά και αποτέλεσμα, η μέχρι εκεί πορεία σας θα σας αφήσει αδιάφορους για το που να γυρίσετε τα όπλα σας. Δε βοηθάει καθόλου το ότι ο χαρακτήρας μας είναι ουσιαστικά μια μαριονέτα, συν ότι το story telling είναι απαρχαιωμένο. Η εξέλιξη της ιστορίας μας γίνεται μέσα από διαλόγους σε ασύρματο και audio logs σε ένα στείρο UI μεταξύ των αποστολών. Ανέπνευσα και βαρετά, σαν να ανοίγω τα μέηλ μου κάθε πρωί, καταλήγετε απλά να πατάτε skip για να περάσετε απλά μια ώρα αρχύτερα στο ψητό. Και τι ψητό είναι αυτό.
Οι αποστολές μας δίνονται από το απλοϊκό μενού ως ξεχωριστές, δεν αποτελούν δηλαδή μέρος ενός ανοιχτού ή ημιανοιχτού κόσμου. Αυτό έχει μια αμεσότητα ως προς τον ρυθμό του παιχνιδιού, ενώ μπορούν να συμβάλουν με τα διαφορετικά objectives και τοπία τους στο διαφορετικό στήσιμο του mech μας, από την άλλη φαντάζει λίγο διαδικαστικό απλά για να σε βάλει το παιχνίδι στην επόμενη μάχη “χωρίς τα ενδιάμεσα”. Το προτιμώ πάντως γιατί δίνει ρυθμό και κρατά το ενδιαφέρον του παίκτη αμείωτο. Θα πρόσθετα στην τελευταία πρόταση μου “χωρίς αχρείαστο άδειο ανοιχτό κόσμο” αλλά και εδώ πολλές αποστολές είναι αχρείαστες, ανέμπνευστες και χωρίς
βαρύτητα
, ελλείψει μιας ολοκληρωμένης και πλουσιότερης αφηγηματικής αψίδας. Ιδίως στα πρώτα 3 από τα 5 συνολικά chapters, ελάχιστες είναι οι αποστολές που θα δώσουν το κάτι παραπάνω σε objectives και μορφολογία πίστας και δε θα θυμάστε σχεδόν καμία, με λαμπρότατη εξαίρεση φυσικά τα boss fights που κυριαρχούν με την όψη τους, το μέγεθος τους και τις πιο προσεγμένες εικαστικά πίστες τους. Στο 4ο και κυρίως στο τελευταίο 5ο κεφάλαιο τα πράγματα γίνονται πιο φαντασμαγορικά, αλλά και πάλι κινούνται σε γνώριμα επίπεδα. Το θέμα είναι πως στην τελική αυτό δεν έχει καμία επίπτωση στην απόλαυση και διασκέδαση του παίκτη, γιατί ο πυρήνας του gameplay του είναι τόσο σφιχτός και απολαυστικός που τα κάνει όλα πέρα, χωρίς φυσικά να λείπουν αποστολές που θα προσφέρουν την αδρεναλίνη και σκηνοθετική χροιά που χρειάζεται.
Για άλλη μια φορά κεντάει εκεί που πρέπει η FromSoftware και παραδίδει ένα ποίημα στο πως να
πορώνεις
τον παίκτη σου. Με μια πληθώρα από όπλα και κάθε λογής upgrades για το mech σου, καλείσαι να χτίσεις το δικό σου mech για να ανταποκριθείς στις ανάγκες κάθε πίστας. Παρέα σου, δεκάδες μπάρες από στατιστικά που θα πρέπει να προσέξεις όσο χτίζεις το mech σου. Θα είναι βαρύ και ασήκωτο ή ελαφρύ και ευκίνητο; Μήπως δεν μπορεί να σηκώσει τόσο βάρος στα όπλα με τα πόδια που του έχεις; Η ενέργεια που έχει ο αντιδραστήρας σου είναι αρκετός να σηκώσει τα όπλα σου; Και πολλά άλλα που πρέπει να λάβετε υπόψη σας για να ανταπεξέλθετε σε κάθε αποστολή. Εξάλλου, πολλές φορές θα πρέπει να παίξετε μια αποστολή για να δείτε τις αδυναμίες σας και να επιστρέψετε στον σχεδιασμό του mech σας πριν ορμήσετε ξανά στη μάχη. Δεν είναι τυχαίο που κάθε φορά που χάνετε, ακόμα και στα boss fights, έχετε την δυνατότητα να επανασχεδιάσετε το mech σας ώστε να μπορέσετε on the fly να προσαρμοστείτε στις απαιτήσεις πριν πατήσετε το restart checkpoint. Φυσικά, χρώματα , banners κτλ προσθέτουν ακόμη περισσότερη προσωπικότητα στο mech σας και το internet έχει κατακλυστεί από mechs builds είτε εμπνευσμένα από την ποπ κουλτούρα, είτε OP για αντιμετώπιση κάθε καταστάσεων. Εξαιρετικό το social χαρακτηριστικό που μπορείτε να μοιραστείτε το build σας και οποιοσδήποτε έχει το σειριακό αριθμό του μπορεί να το κατεβάσει στο παιχνίδι του, αφού έχει βέβαια ανοίξει τον απαιτούμενο εξοπλισμό.
Οι
μάχες
είναι φυσικά το 2ο
highlight
του τίτλου, με άμεσο και εύκολο χειρισμό και φοβερή ανταπόκρισή αυτών που βλέπουμε στην οθόνη μας με αυτό του DualSense. Ο χειρισμός είναι βαρύς για ένα tank mech, ελαφρύς για ένα light mech, τα όπλα ανάλογα τη χρήση του εκμεταλλεύονται τα χαρακτηριστικά του DualSense και το πεδίο της μάχης γίνεται μια action παιδική χαρά. Το παιχνίδι γενικά
δεν είναι
δύσκολο, τα περισσότερα bots που συναντάται είναι πανεύκολα και πρόκληση ουσιαστική αποτελούν μόνο τα mini και main bosses. Αυτές οι μάχες που απαιτούν προσήλωση είναι απόλαυση και προσφέρουν τη χαρακτηριστική ικανοποίηση των παιχνιδιών της FromSoftware όταν τους νικήσετε. Πάντως, πέραν του 1ου boss στο chapter 1 που χρειάστηκα 2 ώρες για να τον νικήσω, τα υπόλοιπα bosses έπεσαν με μονοψήφιο αριθμό προσπαθειών ή και με την πρώτη, οπότε μιλάμε για έναν προσβάσιμο τίτλο, αν και ο “τοίχος” του πρώτου boss ίσως να απογοητεύσει πολλούς πρόωρα. Καλά, το τελικό boss είναι κλασσικό FromSoftware με τον τρόπο που μάχεται και σας κάνει τη ζωή δύσκολη, αλλά μπορείτε να “κλέψετε” λίγο ώστε να το περιορίσετε.
Την
δυσκολία
του τίτλου βέβαια μπορείτε να την επηρεάσετε άμεσα εσείς και δεν εννοώ με τα κλασσικά επίπεδα δυσκολίας. Μπορείτε εύκολα να χτίσετε ένα OP mech και να κάνετε παρέλαση σε ολόκληρο chapter πριν χρειαστεί να αλλάξετε κάτι πάνω του, πχ ένα tank mech με ενεργειακά κανόνια για stagger και διπλά mini guns στα χέρια, κάτι που “σπάει΄’ λίγο το παιχνίδι, από την άλλη είναι και αυτό χαρακτηριστικό των FromSoftware παιχνιδιών. Επίσης υπάρχουν σε καλές θέσεις checkpoints και resupply pods οπότε και στο boss αν φτάσετε με ελάχιστο health , αν χάσετε θα σας βγάλει πάλι στο boss fight γεμάτο με ammo, health και health packs, συν το hard lock σύστημα που lockάρει πάνω στους εχθρούς τα όπλα σας. Κάπως έτσι θα χρειαστείτε περί τις 15 ώρες για ένα playthrough στις 40+ αποστολές σε σύνολο 50+ αποστολών, καθώς έχουμε και παρακλάδια ανάλογα των αποφάσεων μας, ενώ μπορείτε να πάτε για ακόμα 2 playthroughs στο NG+ για να δείτε το ενναλακτικό και τελικά το πραγματικό τέλος (good/bad/true ending) με διαφορετικά μάλιστα final bosses. Επιπλέον περιεχόμενο έχουμε την Arena, όπου μάχεστε με διάφορα mechs 1vs1, τα οποία σας δίνουν συγκεκριμένο currency για να ξεκλειδώσετε επιπλέον λειτουργίες στα mechs σας, ενώ έχουμε και PvP mode με 1vs1 και 3vs3 το οποίο δεν παρουσίασε προβλήματα.
Διφορούμενος είναι ο
τεχνικός
τομέας
του τίτλου. Το παιχνίδι τρέχει καρφωτά στα 60fps σε performance mode, που ελάχιστη διαφορά έχει από το quality, με RT μόνο στα cutscenes του hangar. Την ομαλή απόδοση του τίτλου βέβαια την απολαμβάνουμε γιατί τα γραφικά του δεν είναι ιδιαίτερα απαιτητικά. Ενώ τα mechs χαίρουν εξαιρετικού σχεδιασμού και animation και σίγουρα θα θαυμάσουμε ορισμένα τεράστια bosses και εξαιρετικά τοπία βγαλμένα από anime φαντασιώσεις, η πλειοψηφία των πιστών είναι ανέπνευστες, άδειες, μικρές και βαρετές, συνήθως με ανοιχτά τοπία για μάχες ή βιομηχανικές περιοχές με μέταλλο, lasers και διαδρόμους που μοιάζουν μεταξύ τους. Έρημοι, βράχοι, χιόνια δεν καταφέρνουν να δώσουν το κάτι παραπάνω, παρά μόνο σε σημεία που σκηνοθετημένα θα υπάρχει κάποιο επικό boss fight όπου εκεί θα κεντήσει. Το παιχνίδι έχει τεχνικό τομέα περασμένης γενιάς, μιλάμε άλλωστε για έναν cross gen τίτλο, ενώ ο σχεδιασμός των πιστών, των αποστολών, το UI κ.α. χαρακτηριστικά είναι ακόμα πιο προσκολλημένα στο παρελθόν. Προσωπικά, αν βάλουμε στην άκρη το customization των mechs και το βαθύτερο σύστημα μάχης, το παιχνίδι μπορεί να συγκριθεί άνετα με το Zone of Enders 2 του PS2, που έπαιξα πέρσι στο PS4 ως
remaster
. Υπερβολή; Ίσως. Αλλά αυτό και μόνο του αρκεί για να μη με ικανοποιήσει, δε γίνεται, κάποια στιγμή η From πρέπει να κάνει ένα βήμα μπροστά στον τεχνικό τομέα σε σχέση με τη γενιά που διανύουμε. Τουλάχιστον το art direction σε κερδίζει με αυτόν τον βαρύ βιομηχανικό σχεδιασμό που κυριαρχεί σε συνδυασμό με ένα εξαιρετικό soundtrack.
Καταλήγοντας,
το Armored Core VI: Fires of Rubicon είναι ένα απολαυστικότατο action game και ένα από τα καλύτερα που έπαιξα φέτος.
Κρατά τον παίκτη κολλημένο για την επόμενη μάχη, εθισμένο στη βελτίωση του mech του προσφέροντας απόλαυση όταν βγει νικητής από έναν δύσκολο αντίπαλο, ανυπομονώντας για την επόμενη αποστολή. Ο προηγούμενης γενιάς τεχνικός τομέας και ο ακόμα προηγούμενης γενιάς σχεδιασμός του σε UI, αποστολές και αφήγηση, το κρατάνε πίσω από το να μιλήσουμε για ένα masterpiece, είναι σίγουρα όμως ένα άχαστο παιχνίδι για όλους.
Armored Core VI: Fires of Rubicon | Review
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ:
Το Armored Core VI: Fires of Rubicon είναι “FromSoftware DNA παιχνίδι”, δηλαδή gameplay “διαμάντι”, προσεγμένο, εθιστικότατο και με βάθος και όλα τα άλλα γύρω του απλά υπάρχουν. Προτείνεται ανεπιφύλακτα ως ένα από τα καλύτερα καθαρόαιμα action games της χρονιάς.
ΘΕΤΙΚΑ
Πλούσιο και βαθύ customization των mechs
Εθιστική δράση και ρυθμός στις μάχες
Δυνατό soundtrack
Όπως πάντα, εξαιρετικά boss fights
PvP modes, Arena, NG+ με πολλαπλά τέλη
ΑΡΝΗΤΙΚΑ
Παρωχημένος τεχνικός τομέας
Οι περισσότερες αποστολές αδιάφορες στο σχεδιασμό τους
Παλαιικό UI και αφήγηση με audio logs
Ιστορία που δεν κεντρίζει