Η χειρότερη εκπομπή στην τηλεόραση τελείωσε επιτέλους, πέντε σεζόν είναι πολύ αργά

By Marizas Dimitris On Νοέ 20, 2023

Αυτό είναι το τέλος.

Πίστωση: AMC

Είναι το τέλος μιας εποχής, παιδιά. Όχι άλλο να ζωγραφίζεις δέντρα. Δεν χρειάζεται πλέον να αναπληρώνουμε όλα τα κακά πράγματα που έχουμε κάνει. Όχι πια να γράφω καυστικές κριτικές για τη χειρότερη εκπομπή στην τηλεόραση.

Έχω γράψει κριτικές για Fear The Walking Dead από τότε που προβλήθηκε για πρώτη φορά τον Αύγουστο του 2015. Ήμουν 34 ετών, με λαμπερά μάτια και θαμνώδη ουρά. Η 16χρονη κόρη μου ήταν 8 ετών. Ο μικρός της αδερφός ήταν 5. Ο Τραμπ δεν είχε εκλεγεί ποτέ πρόεδρος και ο COVID-19, όπως ο ίδιος ο ιός των ζόμπι, εξακολουθούσε να μαγειρεύεται σε ένα εργαστήριο κάπου (αστεία! Πολύ νωρίς;)

Εδώ είναι η πρώτη μου κριτική για την παράσταση. Έγραψα, σε εκείνη την κριτική, ότι είχα «μεγάλες ελπίδες» για την παράσταση κυρίως επειδή μου άρεσαν αμέσως οι χαρακτήρες. Ήμουν λίγο χλιαρός για αυτό ως επί το πλείστον και νόμιζα ότι ήταν ένα αργό έγκαυμα (από τότε έχω ξαναδεί το φινάλε και είμαι έκπληκτος με το πόσο καλύτερο είναι από οτιδήποτε άλλο μετά την 3η σεζόν). Τις δύο πρώτες σεζόν, η γνώμη μου για την εκπομπή ανεβοκατέβαινε και πάνω-κάτω σαν τραμπάλα, κάνοντας ζιγκ-ζαγκ καθώς η εκπομπή είχε τις στιγμές μεγαλείου της και πολλές, πάρα πολλές στιγμές περίεργης βλακείας.

Όταν τελείωσε η 2η σεζόν —μεταδίδοντας ένα φινάλε 2 μερών σαν το χθεσινό φινάλε της σειράς 2 μερών— ήμουν ενοχλημένος από την κατεύθυνση που είχε πάρει η σειρά και από τις περίεργες αποφάσεις που έπαιρναν οι χαρακτήρες όπως η Μάντισον. Υποστήριξα ότι έπασχε από σύνδρομο ταχείας επίλυσης συγκρούσεων στην κριτική μου για το φινάλε. Παρουσιάστηκαν πάρα πολλές συγκρούσεις και επιλύθηκαν πολύ γρήγορα σε αυτές τις δύο πρώτες σεζόν. Τίποτα δεν είχε χρόνο να ζυμωθεί και να γίνει ενδιαφέρον (κάτι που άλλαξε σε πολύ μεγάλο βαθμό στην 3η σεζόν, προς το καλύτερο).

Στην πραγματικότητα ήμουν αρκετά επικριτικός για το φινάλε της σεζόν 2, αλλά μετά από μια μακρά συζήτηση για τα ελαττώματα του έγραψα:

Το πράγμα είναι, Fear The Walking Dead καταφέρνει ακόμα να είναι απολαυστικό παρ' όλα αυτά. Όχι απολαυστικό όπως σε μια πραγματικά καλή παράσταση με χαρακτήρες που μας ενδιαφέρουν και μια ιστορία που μας κρατά στην άκρη των θέσεων μας, αλλά απολαυστική με έναν σπλαχνικό, άμεσο, αδιανόητο τρόπο. Ένα άλλο δυνατό, αργό ζόμπι επιτίθεται κρυφά σε κάποια ομάδα άθελων επιζώντων και τους σκοτώνει φρικτά. Αυτό είναι διασκεδαστικό, ακόμα κι αν είναι χαζό. Οι χαρακτήρες μας κάνουν κάτι πραγματικά παράλογο ή σκέφτονται κάποιο ανόητο σχέδιο ή κάτι άλλο, και καταλήγει σε ένα λουτρό αίματος, και αυτό είναι διασκεδαστικό, ακόμα κι αν δεν έχει νόημα.

Ακούγεται κάπως σαν το πώς κατέληξε το σόου όταν ανέλαβαν οι νέοι showrunner—αν και οι Goldberg και Chambliss ενίσχυσαν όλα τα Φόβοςείναι εγγενή ελαττώματα στο 11 και μετά σε μερικά. Ενίσχυσε τους ανόητους σε σημείο που δεν θα μπορούσες να το απολαύσεις άλλο εκτός και αν παρακολουθούσες το μίσος για να δεις πόσο παράλογο θα γινόταν.

Ονόμασα επίσης μέρη του φινάλε της σεζόν 2, όπως η εκδίκηση που δολοφόνησε ο Τράβις στους δολοφόνους του γιου του, «υπέροχη τηλεόραση», κάτι που δεν νομίζω ότι είπα ποτέ για τη σειρά όταν οι νέοι showrunner ανέλαβαν τη σεζόν 4 (ή τουλάχιστον όχι μετά τα πρώτα επεισόδια της 4ης σεζόν, τα οποία μου άρεσε).

Αλλά κατά κάποιον τρόπο, νομίζω ότι μπορεί να είχα καταδικαστεί Φόβος με την κριτική μου για το τελικό της σεζόν 2. Σε αυτό, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η 3η σεζόν θα πρέπει να είναι το τέλος της σειράς και ότι θα πρέπει να ξεκινήσουν φρέσκα στην 4η σεζόν με ένα ολοκαίνουργιο καστ:

Η τρίτη σεζόν θα πρέπει να είναι η τελευταία σεζόν του το συγκεκριμένο Fear The Walking Dead. Η τέταρτη σεζόν θα πρέπει να ξεκινήσει με μια νέα παρτίδα χαρακτήρων, αμέσως μετά το ξέσπασμα της αποκάλυψης, αλλά σε κάποια άλλη τοποθεσία.

Αυτό που είχα στο μυαλό μου ήταν απλώς να ολοκληρώσω την ιστορία του Clark και να πάω, δεν ξέρω, στην Αλάσκα ή κάτι τέτοιο και να ξεκινήσω ξανά από την Ημέρα 0 και να πω μια άλλη ιστορία από μια άλλη οπτική γωνία για τις πρώτες ημέρες της επιδημίας.

Αντ ‘αυτού, είχαμε μια σοκαριστικά καλή σεζόν 3 ακολουθούμενη από, λοιπόν, το τέλος αυτής της συγκεκριμένης σειράς και την αρχή κάτι τελείως διαφορετικού, με ένα κυρίως νέο καστ και την πλήρη δολοφονία χαρακτήρων όλων των υπολοίπων μελών του αρχικού καστ (είτε σκοτώθηκαν , σκοτώθηκαν ψεύτικα ή απλώς άλλαξαν δραματικά σε μικρούς κλώνους Morgan).

Στην κριτική μου για το φινάλε της 3ης σεζόν είπα ότι έτσι επαναφέρετε μια παράσταση από το χείλος του γκρεμού και ότι η κύρια εκπομπή θα πρέπει να ακολουθήσει Του φόβου παράδειγμα. Και μετά 4η σεζόν. Και μετά όλα πήγαν στο διάολο, και για πέντε μακριές, ασυνάρτητες, όλο και πιο ανούσιες και κακογραμμένες σεζόν η εκπομπή συνέχισε την καθοδική της πορεία.

δεν σκέφτηκα Οτιδήποτε θα μπορούσε να είναι χειρότερο από το αεροπλάνο και το μπαλόνι της μπύρας στην 5η σεζόν, αλλά στη συνέχεια παρουσίασαν τα ντοκιμαντέρ για τη βοήθεια των ανθρώπων. Στη συνέχεια, οι πυρηνικές κεφαλές εξερράγησαν πάνω από το Τέξας και έμειναν εκεί να πολεμούν για ένα κτίριο γραφείων. Και παρόλα αυτά, ως εκ θαύματος, η σεζόν 8 κατάφερε να είναι ακόμα χειρότερη, φέρνοντας πίσω τόσο τον Madison όσο και τον διαβολικά υπέροχο Troy Otto της σεζόν 3 — μόνο για να καταστρέψει εντελώς και τους δύο χαρακτήρες στη διαδικασία (κάτι που είπα ότι θα συμβεί, πολλές φορές!)

Τώρα τελείωσε. Και δεν είμαι σίγουρος τι να κάνω με τον εαυτό μου. Γράφω για αυτή την παράσταση σχεδόν ένα τέταρτο της ζωής μου και τελείωσε. The Walking Dead ΤΕΛΕΙΩΣΕ. Υπάρχουν αυτά τα μισά αξιοπρεπή, μισά αναιμικά spinoff, αλλά είναι φλας στο ταψί και δεν είναι τόσο ενδιαφέροντα πραγματικά. Α, καλά. Έτσι λειτουργεί η ζωή. Τα πράγματα αλλάζουν. Ολα τελειώνουν. Και κατά γενική ομολογία, αυτή η παράσταση θα έπρεπε να είχε ακυρωθεί εδώ και χρόνια. Είναι ένα θαύμα που το άφησε η AMC να ζήσει τόσο πολύ, ένας σαθρός φλοιός του προηγούμενου εαυτού του, χωρίς το μόνο πράγμα που λαχταρούν όλα τα ζόμπι: Εγκέφαλοι.

Επόμενο: Αυτοί που Ζουν. Απλώς ανυπομονώ να μας θαμπώσει αυτή η ανύπαρκτη χημεία ανάμεσα στον Ρικ και τη Μισόν! (Και οι δύο υπέροχοι χαρακτήρες, αλλά σοβαρά, χωρίς χημεία – αν και θα τους αναλάβω τον Dwight και τον Sherry οποιαδήποτε μέρα της εβδομάδας. Σοβαρά δεν νομίζω ότι κάποιος που γράφει για το TWD μπορεί να κάνει ρομαντισμό για να σώσει τη ζωή του).