Αυτός ο σπάνιος τυφλός τυφλοπόντικας πιστεύεται ότι είχε εξαφανιστεί για περισσότερα από 80 χρόνια

Ένας σπάνιος αόρατος χρυσός τυφλοπόντικας, που πιστεύεται ότι έχει εξαφανιστεί για περισσότερα από 80 χρόνια, ανακαλύφθηκε ξανά στη Νότια Αφρική. Ο χρυσός τυφλοπόντικας του De Winton εντοπίστηκε για τελευταία φορά το 1936 και τα τελευταία 80 και πλέον χρόνια, οι λάτρεις της άγριας ζωής προσπαθούσαν να βρουν στοιχεία για τον σπάνιο τυφλοπόντικα.

Λοιπόν, φαίνεται ότι όλη η σκληρή δουλειά τους τελικά απέδωσε καρπούς, καθώς τελικά το Endangered Wildlife Trust (EWT)

κοινοποίησε νέα για μια εκ νέου ανακάλυψη

αυτή την εβδομάδα. Σύμφωνα με μια ανάρτηση που κοινοποιήθηκε από το EWT, ο τυφλοπόντικας βρέθηκε από σκύλους που είχαν εκπαιδευτεί να τον μυρίζουν στη Νότια Αφρική. Σε αντίθεση με άλλους σπίλους, αυτός ο τυφλός τυφλοπόντικας δεν αφήνει πίσω του τούνελ.

Αντίθετα, ο χρυσός τυφλοπόντικας του De Winton φαίνεται να κολυμπάει μέσα στην άμμο σαν να ήταν

νερό

. Ο τυφλοπόντικας είναι εντελώς αόρατος και βασίζεται στην υπερηχητική ακοή, η οποία πιθανότατα τους έχει βοηθήσει να παραμείνουν αόρατοι για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, καθώς μπορούν να ανιχνεύσουν δονήσεις στο έδαφος πάνω από τα λαγούμια τους.

Αλλά υπήρχαν περισσότερα στην ανακάλυψη από τον εντοπισμό αυτού του σπάνιου χρυσού τυφλοπόντικα κατά μήκος των αμμωδών αμμόλοφων της Νότιας Αφρικής. Αποδεικνύεται ότι υπάρχουν και άλλοι κρεατοελιές που μοιάζουν πολύ. Ως εκ τούτου, οι

επιστήμονες

έπρεπε να προσδιορίσουν εάν το DNA από τα μαλλιά και άλλες σωματικές εκκρίσεις ταίριαζε με αυτό του χρυσού κρεατοελιά του De Winton. Τώρα, έχουν

επιβεβαίωσε τον αγώνα

σε μια νέα

εργασία

που δημοσιεύτηκε στο

Βιοποικιλότητα και

Διατήρηση


.

Η ανακάλυψη αυτού του σπάνιου χρυσού τυφλοπόντικου είναι συναρπαστική, ειδικά επειδή θεωρήθηκε ένα από τα πιο περιζήτητα χαμένα είδη στον πλανήτη από τους οικολόγους. Οι επιστήμονες λένε ότι βρήκαν επίσης αποδείξεις για δύο πιο κοινά είδη χρυσών τυφλοπόντικων στην περιοχή, καθώς και αυτό ενός άλλου απειλούμενου είδους γνωστού ως χρυσός τυφλοπόντικας του Van Zyl.

Τελικά, ένας από τους ανώτερους διευθυντές διατήρησης του EWT λέει ότι η εύρεση του χρυσού κρεατοελιά του Ντε Γουίντον κατέληγε στην ύπαρξη της «σωστής μεθόδου ανίχνευσης» και του «σωστού συγχρονισμού», καθώς και μιας ομάδας που ήταν παθιασμένη να τον βρει ξανά. Αυτό το πάθος έχει αποδώσει, ωστόσο, και μπορούμε επιτέλους να χαρούμε με το γεγονός ότι αυτά τα χαριτωμένα μικρά τυφλοπόντικα δεν έχουν εξαφανιστεί.