Cavern of Dreams Review

Η νοσταλγία είναι ένα συναίσθημα που δύσκολα ανταγωνίζεται κανείς, ειδικά στο community των

gamers

. Πολλές υποσχέσεις έχουν δοθεί στο παρελθόν και από αυτές, ελάχιστες φορές σύσσωμο το κοινό αισθάνεται ικανοποιημένο με όσα του υποσχέθηκαν. Όταν, λοιπόν, η Bynine Studio διαφημίζει το Cavern of

Dream

με

τι

ς λέξεις-κλειδιά “64-style”, “3D platformer”, μια κοσμοσυρροή παλαιότερων γενιών είναι αναμενόμενο να ακολουθήσει.

Το Cavern of Dreams συγκεντρώνεται στον αγώνα του μικρού δράκου Fynn να περιμαζέψει τα αυγουλάκια των αδερφών του που κάποια κακιά οντότητα έχει σκορπίσει δεξιά και αριστερά. Μια αρκετά απλή ιστορία, που συμπορεύεται αρκετά καλά με ένα mid-tier παιχνίδι εκείνης της εποχής -κάπου εδώ να αναφέρω ότι υπάρχει η επιλογή για Blur filter, μετατρέποντας την εμπειρία σε μια πλήρως νοσταλγική στιγμή του παρελθόντος. Εγώ προτίμησα να αποφύγω τον πονοκέφαλο, οπότε τα έβλεπα όλα crystal clear -αλλά αυτό θα σας το αναλύσω λίγο παραπάνω παραδοσιακά προς το τέλος. Ο Fynn, λοιπόν, έχει στο πλάι του μια μάγισσα που του υπόσχεται πως όσα περισσότερα αυγουλάκια μαζεύει, τόσες περισσότερες ικανότητες θα ξεκλειδώνονται για τις κινήσεις του.

Φυσικά, αυτό το upgrade είναι αναγκαίο για να μπορέσετε να προχωρήσετε στο παιχνίδι και να ανταμώσετε ξανά με τα χαμένα σας αδέρφια, μιας και δεν είναι ιδιαίτερα προσβάσιμα χωρίς λίγο μόχθο. Το παιχνίδι βασίζεται σε μια συνεχή εξερεύνηση, επίλυση μικρών γρίφων, μάχη με τον χρόνο -χωρίς, ωστόσο, να έχετε απτούς εχθρούς πέρα από τα παραπάνω. Αυτή η

χαλαρότητα

της ύπαρξης του Fynn με βρήκε εξαιρετικά σύμφωνη, μιας και προσφέρει αυτή την γαλήνια αίσθηση ενός κόσμου χωρίς να χρειάζεται να βρίσκεστε σε εγρήγορση χωρίς εσείς να το επιλέγετε. Ο κόσμος μπορεί να σας φαίνεται λίγο αχανής μόλις οι δημιουργοί σας πετάξουν μέσα σε αυτόν, αλλά προσωπικά βρήκα όλους τους στόχους μου να αλλάζουν με πολύ οργανικό τρόπο και να διατηρούν μια σωστή ισορροπία στο κομμάτι της δυσκολίας.

Κινησιολογικά, τώρα, ο Fynn δεν είναι και ο πιο ευκίνητος μικρός δράκος εκεί έξω όσο αφορά τον χειρισμό σας. Χρειάζεται κάποια ώρα να μάθετε να συνδυάζετε τις κινήσεις του προς όφελός σας, σημείο που αποτελεί και μια απαραίτητη πρόκληση σε ένα σύμπαν που δεν βομβαρδίζεται από εχθρούς. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, κάτι τέτοιο έρχεται σε άμεση αρμονία με όλο το concept -αν δεν ζοριστείτε, πως θα χαρείτε με τις μικρές σας νίκες; Κανένα παράπονο, λοιπόν, απλά και μόνο γιατί πατάει σε όλα τα σημεία των τότε τίτλων που τα καθιστούσαν εθιστικά. Παραδεχτείτε το, ένας κάποιος βασανισμός είναι συνυφασμένος με την έννοια της διασκέδασης σε τούτα τα παιχνίδια.

Η ηρεμία και γαλήνη που περιγράφω παραπάνω ενισχύεται αρκετά με τους χαριτωμένους διαλόγους ή επιγραφές τους οποίους συναντάτε εδώ και εκεί, ωστόσο είναι κατανοητό πως τόση ευτυχία δεν την θέλει ούτε ο Θεός. Meaning, είναι επίσης αναμενόμενο κάποια σημεία να χάνουν λίγο το ενδιαφέρον τους σε αυτή την αυτοπεριορισμένη φύση του Cavern of Dreams -πλέον, το

Nintendo

64 και το PS5 βρίσκονται έτη φωτός μακριά και αυτό δεν είναι τυχαίο.

Ο σχεδιασμός του παιχνιδιού οφείλω να τονίσω ότι είναι τρισδιάστατα πολύ όμορφος, τα επίπεδα εμπλουτίζουν τα mechanics του παιχνιδιού και το μάτι σας θα χορτάσει από δάση, εργοστάσια, πάγο και άλλα σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο των ικανοτήτων αυτού του τίτλου. Το φίλτρο που ανέφερα παραπάνω σας δίνει μια ultimate γεύση του παρελθόντος και των παλαιότερων, χειρότερων γραφικών που πιστεύω ότι δεν αξίζει να υποστείτε απλά και μόνο για τα vibes -τσάμπα ο πονοκέφαλος. Ο Fynn είναι το πιο γλυκό μικρό δρακάκι, με τα επιφωνήματά μου να με οδηγούν 9/10 φορές να λέω κι εγώ «γουιιιιιιι» όσο παίζω -όχι ότι δεν το λέω αρκετά στην καθημερινότητά μου έτσι κι αλλιώς, απλώς πάντα ψάχνω μια ακόμα αφορμή. Η μουσική του είναι απλή, γλυκιά και άκρως αρμόζουσα στο συγκεκριμένο project, εντείνοντας το αίσθημα της νοσταλγίας. Περιμένατε, άλλωστε, να μην το κάνει;

Το review βασίστηκε στη ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού, η οποία μας παραχωρήθηκε από την Super Rare Originals.