Το Half-Life εξακολουθεί να είναι το καλύτερο παιχνίδι που φτιάχτηκε ποτέ η Valve

Η

μι

ζωή

Πρόσφατα συμπλήρωσε την 25η επέτειό του και αφού κυκλοφόρησε δωρεάν στο Steam για περιορισμένο χρονικό διάστημα, το ενδιαφέρον για το κλασικό FPS της Valve αυξήθηκε για άλλη μια φορά. Είναι αναμφίβολα εμβληματικό. Η επιτυχία του Half-Life έκανε τη Valve ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στο

gaming

, βοήθησε στη διαμόρφωση ολόκληρου του είδους FPS και καθόρισε με πολλούς τρόπους την κατεύθυνση ολόκληρης της βιομηχανίας. Ένας από τους κύριους λόγους της επιτυχίας του, ωστόσο, είναι η μοναδική του παραδοξότητα μεταξύ των παιχνιδιών triple-A, κάνοντας ακόμη και τη συνέχειά του που καθορίζει την εποχή να φαίνεται συμβατική. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο σαν το Half-Life.

Το Half-Life αφηγείται μια απλή ιστορία της επιστήμης που πάει στραβά, με τον 20χρονο πρωταγωνιστή Gordon Freeman να βρίσκεται στο κέντρο ενός πειράματος που καλεί πλάσματα από μια άλλη διάσταση. Ωστόσο, όσον αφορά τη ζωή αυτής της σχετικά βασικής προϋπόθεσης, το παιχνίδι FPS είναι εξαιρετικά δημιουργικό, αντλώντας από μια σειρά επιρροών από sci-fi και τρόμου, αλλά συνδυάζοντας τα όλα με αυτό που θα γινόταν το χαρακτηριστικό στιλ της Valve. Το The Mist είναι μια γνωστή και περίφημη τρομακτική έμπνευση. Αυτός ο τρόμος του μυθιστορήματος του

Stephen King

βρίσκεται δίπλα στο στρατόπεδο των μέσων του αιώνα στους απόμακρους, καταδικασμένους, επιστήμονες του Black Mesa και στο σουρεαλιστικό Lovecraftian σχέδιο των πλασμάτων του Xen. Δημιουργεί μια εντυπωσιακή αισθητική που υπερβαίνει την αρχική, δυνητικά γενική αφήγηση.

Αυτό το οπτικό gestalt αντικατοπτρίζεται στη δομή του παιχνιδιού. Το Half-Life δεν είναι ένα απλό σκοπευτικό διαδρόμου όπως προηγουμένως, ή υποσχεδιασμένο όπως μερικοί από τους πιο αξέχαστους διαδόχους του. Κάθε επίπεδο αντιπροσωπεύει μια μοναδική, περιεχόμενη υπο-ιστορία, που προσφέρει συγκεκριμένες προκλήσεις και ένα σύντομο αφηγηματικό τόξο. Η νίκη ενός τρομερού τέρατος πλοκαμιού, η αποστολή ενός δορυφόρου στο διάστημα και η αποφυγή μιας στρατιωτικής εισβολής είναι μερικές μόνο από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τόσο ο Γκόρντον όσο και ο παίκτης. Η επεισοδιακή φύση δημιουργεί μια διαδοχή αξέχαστων στιγμών και αναμφίβολα επηρέασε τους

Uncharted

, το God of War και τους προγραμματιστές παιχνιδιών που υπερηφανεύονται για τη δημιουργία χαρακτηριστικών, λεπτών στιγμών.

Όμως, παρά το γεγονός ότι είναι επεισοδιακό, το Half-Life απέχει πολύ από την τηλεόραση – εμπλέκεται συνεχώς με δυνατότητες και ευαισθησίες που είναι αποκλειστικά videogamic. Η Valve είναι στα πιο δημιουργικά της εδώ. Αυτό το αρχικό κεφάλαιο στην αναγνωρισμένη ιστορία του στούντιο αντιπροσωπεύει την προθυμία να εξερευνήσετε τις εκκεντρικές δυνατότητες του σχεδιασμού παιχνιδιών και τα ανώτερα όρια της τεχνολογίας. Η σκοποβολή αναμειγνύεται με ξέφρενα κυνηγητά, προκλήσεις που βασίζονται στον ήχο, υποβρύχιες αποδράσεις και ακόμη και επικίνδυνα σιδηροδρομικά ταξίδια. Οι δεξιότητές σας αμφισβητούνται, αλλά μόλις αισθάνεστε άνετα με ένα συγκεκριμένο στοιχείο της πρόκλησης του Half-Life, κάτι νέο εισάγεται. Είναι μια αντίθεση με τη μουδιαστική φύση ορισμένων σύγχρονων παιχνιδιών, που ενδιαφέρονται πολύ για τον ρεαλισμό και τον κινηματογράφο.

Το ξαφνικό ενδιαφέρον για την επανάληψη του Half-Life, που δημιουργήθηκε από την 25η επέτειο, πιθανότατα προήλθε από την απογοήτευση που νιώθουν οι παίκτες για τους σημαντικούς σουτέρ του σήμερα. Ακόμη και το Halo, το οποίο θεωρείται σταθερά όλα αυτά τα χρόνια για τις καμπάνιες του για έναν παίκτη, είναι απίθανο να δημιουργήσει τον ίδιο ενθουσιασμό τώρα, μετά το Halo Infinite, ένα παιχνίδι με ισχυρό gunplay αλλά υπονομευμένο από έναν ήπιο, εμπορικά υποχρεωμένο ανοιχτό κόσμο. Η περίοδος ακμής του Halo είναι ακόμη το 2001, όταν το σύμπαν και το παιχνίδι του ήταν φρέσκα, εκπληκτικά και διαμορφώθηκαν στο ριψοκίνδυνο καλούπι της Valve.

Η διαρκής κληρονομιά του Half-Life, και μέρος της νέας του απήχησης στο πλαίσιο του 2023, έγκειται στην προσέγγισή του στην παράδοση και την αφήγηση μέσω οπτικών και περιβαλλοντικού σχεδιασμού. Η ξεχωριστή δουλειά τέχνης και υφής της Valve, η παρουσία σκιερών φιγούρων που φαινομενικά τραβούν τα νήματα, και το γενικότερο μυστήριο του Black Mesa το καθιστούν πολύ πιο ελκυστικό από τα βαριά franchise που υπάρχουν σήμερα και μπερδεύουν τους παίκτες σε περιττές πληροφορίες. Από το Assassins’ Creed έως το Five Nights At Freddy’s, τα σύγχρονα mainstream παιχνίδια πνίγονται από την εμπροσθοβαρή, καθαρά λεκτική αφήγηση, που φαινομενικά αναπτύσσεται για να αυξήσει τις δυνατότητες των sequels και των spinoffs.

Ωστόσο, παρά όλα όσα κάνει σωστά το Half-Life, είναι αναμφίβολα ατελές – οι τελευταίες ενότητες που διαδραματίζονται στο Xen είναι αχαρακτήριστα απογοητευτικές και χωρίς φαντασία, φέρνοντας την αφηγηματική και γελοία ορμή σε μια ατυχή, προ-κλιματική ανίχνευση. Ωστόσο, υπάρχει κάτι που πρέπει να επικροτηθεί για το γεγονός ότι το Half-Life είναι ένα ελαττωματικό παιχνίδι. Δεν συντρίφτηκε υπό την εταιρική επίβλεψη για να χωρέσει τακτοποιημένα δίπλα σε άλλους μεγάλους τίτλους. Είναι μια κυκλοφορία που είναι δικό της πράγμα, όχι υπόχρεο της προσδοκίας, αλλά το συγγραφικό όραμα των δημιουργών της.

Το Half-Life αισθάνεται, ως αποτέλεσμα της ιδιότυπης φύσης του, σαν μια δήλωση αποστολής για τον κλάδο περισσότερο από ότι το

Doom

πέντε χρόνια πριν. Το Doom μοιάζει σαν μια καλά λαδωμένη απόδειξη της ιδέας για τα τεχνολογικά άλματα που επρόκειτο να κάνει το videogaming, ενώ το Half-Life μοιάζει σαν ένα παράδειγμα των μοναδικά συναρπαστικών δυνατοτήτων της φόρμας. Ακόμη και σήμερα, εξακολουθεί να είναι καλύτερο από τα περισσότερα στο να τονίζει τα μοναδικά χαρακτηριστικά του μέσου, ειδικά αναδρομικά στην αδιάκοπη εμμονή του σύγχρονου gaming για μίμηση ταινιών και τηλεόρασης.

Οι συνέχειες του Half-Life αναπαράγουν μερικά από αυτά που έκανε το πρωτότυπο τόσο καλά, αλλά δεν έχει τη μαγεία που το κάνει τόσο διασκεδαστικό να παίζεις ακόμα και 25 χρόνια αργότερα. Το Half-Life 2 έχει πολλά να προσφέρει με μια συναρπαστική ιστορία, έναν αξέχαστο κόσμο και σταθερό παιχνίδι, αλλά δεν έχει την παιχνιδιάρικη διάθεση που στηρίζει τον προκάτοχό του. Υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες νέες ιδέες: ομάδες ζώων που ελέγχονται από φερομόνες, καρότσια και βάρκες, και το πολυαγαπημένο όπλο βαρύτητας που αψηφά τη φυσική. Ωστόσο, δεν είναι ευχάριστο να αλλάζεις τόσο ξέφρενα ανάμεσα σε εμπειρίες ή να θέλεις να συνδυάσεις τρόμο, κατασκήνωση και περιστασιακά ανόητα τσιμπήματα. Αισθάνεται σαν την αρχή ενός πιο σοβαρού τύπου σκοπευτή που κυριαρχεί στο είδος τις τελευταίες δύο δεκαετίες.

Δεν υπάρχουν πολλά παιχνίδια όπως το Half-Life σε ολόκληρη την ιστορία της βιομηχανίας, και αυτό συμβαίνει επειδή έχει μια καθαρή όραση που ακόμη και η Valve δεν φαίνεται να κατάφερε να ανακτήσει. Η Valve, πράγματι, έχει απομακρυνθεί από την ανάπτυξη βιντεοπαιχνιδιών – παράλληλα, η κύρια κουλτούρα των βιντεοπαιχνιδιών γίνεται όλο και πιο εταιρική και φουσκωμένη. Αλλά ίσως η σύντομη επιστροφή του Half-Life μπορεί να θυμίσει στη βιομηχανία –όπως μπορεί να προσωποποιηθεί μεμονωμένα– το σχέδιο, το χιούμορ και την πρωτοτυπία που κάποτε ώθησαν τα βιντεοπαιχνίδια σε μια σημαντική νέα μορφή τέχνης.

Αν είστε λάτρης του Half-Life, δοκιμάστε μερικά από τα άλλα καλύτερα παλιά παιχνίδια που μπορείτε ακόμα να αποκτήσετε στον υπολογιστή. Εναλλακτικά, κοιτάξτε μπροστά στο μέλλον του μέσου με τα καλύτερα επερχόμενα παιχνίδια που πρόκειται να φτάσουν το 2024 και μετά.