Starfield, Baldur’s Gate 3, Dead Space – κάθε παιχνίδι μοιάζει με το ίδιο τώρα

Ήταν αναπόφευκτο ότι τα βιντεοπαιχνίδια θα έφταναν σε αυτό το σημείο, όπου η τεχνολογία επιτρέπει τη δημιουργία αυτού που κοινώς θα ονομάζαμε «φωτορεαλισμό». Το υλικό γίνεται καλύτερο. Τα εργαλεία βελτιώνονται. Φυσικά, οποιοσδήποτε δημιουργός παιχνιδιών θέλει να πειραματιστεί με τα εξωτερικά όρια της πιστότητας. Το πρόβλημα δεν είναι η

πτώση

της φαντασίας ή της πρωτοτυπίας ή η απουσία ταλέντου μεταξύ των καλλιτεχνών, των σχεδιαστών και των σκηνοθετών βιντεοπαιχνιδιών. Το 2023, ανάμεσα στα μεγαλύτερα mainstream παιχνίδια –

Starfield

Baldur’s Gate 3, Dead Space,

Diablo 4

, Modern Warfare 3 και άλλα – αυτό που ζούμε είναι μια μοιραία ομογενοποίηση της αισθητικής που θα προέκυπτε από τις εξελίξεις στους κινητήρες και την ακατέργαστη υπολογιστική ισχύ.

Κάποτε, οι τεχνολογικοί περιορισμοί επέβαλλαν αλλά και ενθάρρυναν πιο σιωπηρά ένα ξεχωριστό στυλ βιντεοπαιχνιδιών – σήμερα, μπορείτε να δείτε εικόνες από το Doom, το Half-Life, το Deus Ex ή ακόμα και παλαιότερες επιτυχίες όπως το XCOM και το SimCity, και να τις αναγνωρίσετε ως διακριτικά videogamic. Στον πολλαπλασιασμό των οργάνων κατασκευής παιχνιδιών υψηλής τεχνολογίας (ένας ρεαλιστικός σύγχρονος χάρτης πόλης κοστίζει 175 $ από τον κατάλογο στοιχείων Unreal Engine 5) και το πλέγμα της αλήθειας, τα βιντεοπαιχνίδια έχουν χάσει την οπτική τους μοναδικότητα. Αντίθετα – ακόμη και στα φαινομενικά πιο εκτεταμένα και ευφάνταστα RPG, όπως το Starfield – έχουμε πολύ ήπιο, παρόμοιο «ρεαλισμό».

Είναι ένα ζήτημα του τι θεωρούμε «καλύτερο» – όσο και οι απείρως ποικίλες απόψεις για την κουλτούρα των τυχερών παιχνιδιών μπορούν να εξασφαλιστούν σε ένα ενιαίο «εμείς». Είναι «καλύτερο» τα παιχνίδια να μοιάζουν όλο και περισσότερο με την πραγματική ζωή; Ή μήπως είναι «καλύτερο» να καλλιεργηθεί μια ξεχωριστή, μεσαία αισθητική, με μειωμένη ή καθόλου εκτίμηση της αληθοφάνειας; Φυσικά, ποτέ δεν πρόκειται να είναι εντελώς το ένα ή το άλλο. Μερικοί δημιουργοί παιχνιδιών θα επιδιώξουν τον ρεαλισμό, κάποιοι θα επιδιώξουν την αφαίρεση και παραδείγματα επιτυχίας και από τις δύο αυτές εξαιρετικά ευρείες εκκλησίες θα μπορούν να επηρεάσουν την ευρύτερη σκηνή.

Είναι επίσης αναμφισβήτητο ότι συγκεκριμένα παιχνίδια, αφού αποκτήσουν κάποια επιτυχία και αξιοπιστία, μπορούν να προαναγγέλλουν και να υπαγορεύουν μια ολόκληρη αισθητική εποχή. Σκεφτείτε τα γκρι-καφέ shooters που κυριάρχησαν μετά το Gears of War. Θυμηθείτε την αναγέννηση του ‘piss filter’ μετά το Fallout 3.

Μεταξύ των

The Last of Us

, God of War και

Grand Theft Auto

, βιώνουμε μια εποχή όπου η αλήθεια και η «αυθεντικότητα» ενός τύπου εντολής οπτικής σχεδίασης βιντεοπαιχνιδιών – ακόμη και παιχνίδια

επιστημονικής φαντασίας

και φαντασίας, και τα πιο φανταστικά στοιχεία σε αυτά, είναι που αποδίδεται μέσω ενός επιπέδου τεχνικής αριστείας που καθιστά ακόμη και τους εξαιρετικά πλασματικούς

Κοίτα

πραγματικός. Οπότε το ερώτημα, πάλι, είναι αν πιο αληθινό ίσον περισσότερο καλύτερο.

Και εδώ, ειλικρινά, βρίσκομαι κολλημένος, γιατί εγώ

θα

σαν πιο ρεαλιστικά παιχνίδια, που παρακολουθούν περισσότερα ζητήματα του πραγματικού κόσμου, με τρόπους που μου φαίνονται πιο οικείοι και σχετικοί με εμένα, έναν πραγματικό άνθρωπο, και από αυτό το μετρικό ή υποκειμενικό συμπαγές, ο περισσότερος ρεαλισμός στην αισθητική των βιντεοπαιχνιδιών είναι προτιμότερος. Αντίθετα, όλο το 2023 βρέθηκα όλο και πιο απελπισμένος από την κατάσταση των mainstream βιντεοπαιχνιδιών.

Τα mainstream βιντεοπαιχνίδια γίνονται όλο και πιο ήπια και ουδέτερα, τόσο δυσδιάκριτα το ένα από το άλλο και τις ταινίες και την τηλεόραση που μιμούνται τόσο ρυθμικά, που είμαι απελπισμένος για κάτι, οτιδήποτε, που αντιπροσωπεύει την ιδιοσυγκρασία ή την ατομικότητα. Θέλω περισσότερα παιχνίδια που να φαίνονται διαφορετικά από άλλα παιχνίδια. Θέλω περισσότερα παιχνίδια που να έχουν ξεχωριστή αίσθηση, δημιουργημένα άψογα από τον ολοένα ανερχόμενο ωκεανό της λαϊκής κουλτούρας. Και γνωρίζω επίσης ότι αυτές οι επιθυμίες δεν αλληλοαποκλείονται – σκέφτομαι ένα παιχνίδι όπως το Hotline Miami, το οποίο υποδηλώνει μια σκληρή και ασυμβίβαστη ερμηνεία της πραγματικότητας, ή τουλάχιστον την πραγματικότητα ενός συγκεκριμένου επιπέδου, αλλά και ένα άκρως videogamic οπτικό σχέδιο.

Παραμένει επίσης το πρόβλημα –ένα πρόβλημα που έγινε πιο εμφανές το 2023– των mainstream παιχνιδιών που τρέφονται με τα ίδια είδη και τροπάρια. Ο φωτορεαλισμός είναι ένα πράγμα, αλλά όταν η συντριπτική πλειοψηφία των κυκλοφοριών triple-A παραμένει α) φαντασία β) επιστημονική φαντασία γ) πόλεμος, γίνεται δύσκολο να οραματιστούμε έναν πολιτισμό με πιο ποικίλη και ζωντανή αισθητική. Το απέφευγα όλο αυτό το άρθρο, επειδή είναι κλισέ, είναι μειωτικό και είναι πικρό, αλλά, διάολο, φαίνεται ότι κάθε μεγάλο παιχνίδι είναι το ίδιο παιχνίδι – μακρύ, ανοιχτό κόσμο, με γνώμονα τους παίκτες και, όσον αφορά το το θέμα και το θέμα τουλάχιστον, πάντα βασισμένο σε κάποιο είδος απλής μυθοπλασίας. Μέχρι το 2030, όλα θα μοιάζουν με Fortnite.

Και αυτή είναι η ρίζα, αυτή είναι η λαβή. Λαμβάνουμε πιο πειστικές προσομοιώσεις ανθρώπων, προσώπων και φύσης, αλλά μόνο για να κάνουμε τη φαντασία και το διαζύγιο από την πραγματικότητα πιο πειστικά και καθηλωτικά. Είναι «ρεαλισμός», αλλά ο ρεαλισμός που υπηρετεί τη φυγή. Ήλπιζα ότι το κύμα προς πιστευτές αναψυχές του φυσικού κόσμου, των ανθρώπινων όντων και των περιπλοκών των συναισθημάτων θα είχε ως αποτέλεσμα οι δημιουργοί των παιχνιδιών να ασχοληθούν αφηγηματικά και δραματικά περισσότερο με την πραγματική ζωή και τα διάφορα συναισθηματικά και πνευματικά μας δεινά, αλλά συμβαίνει το αντίθετο. Η κενή απόδραση γίνεται, με κυριολεκτική, οπτική έννοια, πιο δύσκολο να διακριθεί από την πραγματικότητα. Η μαύρη τρύπα του mainstream gaming, χωρίς πεποίθηση, ουσιαστικό νόημα και συνάφεια με την πραγματική μας ζωή είναι τώρα σε 4K.