Loop8: Summer of Gods Review

Χριστούγεννα χωρίς λαπτοπάκι, κουβερτούλα και μπόλικο χουχούλιασμα είναι τοστ χωρίς ζαμπόν, τουλάχιστον για τη ζωή ενός reviewer όπως εγώ -δηλαδή, τα αφήνω όλα τελευταία σ

τι

γμή στις διακοπές ώστε να κάνω romanticize όσο περισσότερο μπορώ την εμπειρία μου. Μια πιο πονηρεμένη θα έλεγε ότι κάνω gaslight στον εαυτό μου -εγώ θα έλεγα στην θεία Φιλιώ ότι ζηλεύει κολασμένα την αποδοτικότητα και τη συνέπειά μου. Τι να κάνω, είμαι πετυχημένη.

Αυτό που δεν ακούγεται επιτυχημένο, πάντως, είναι ένας επαναλαμβανόμενος Αύγουστος στον αιώνα των αιώνων -αμήν. Κάτι τέτοιο σας περιμένει στο Loop8: Summer of Gods, όπου ο Nini κατεβαίνει από το διαστημόπλοιό του στην Ιαπωνία, σε μια Γη που πλήττεται από επιθέσεις ενός λαού εν ονόματι Kegai. Τώρα, αυτοί είναι Θεοί(;), είναι παλιάνθρωποι ή παλιοθεότητες; Μη με ρωτάτε, δεν είχα καταλάβει ούτε και μετά από 10 ώρες παιχνιδιού -γεγονός που σημαίνει ότι είτε κάτι πάει πολύ λάθος με εμένα -πιθανό- ή κάτι πάει εξαιρετικά λάθος με το παιχνίδι -εξίσου πιθανό. Σε αυτό το 50-50, καταλαβαίνετε ποιανού το μέρος θα πάρω.​

Για να μη μιλάω με γρίφους, 1 Αυγούστου φτάνετε με το τρένο σε ένα νησί που οι Kegai για κάποιο λόγο δεν πολυπειράζουν – ή και όχι, in retrospect- και έχετε την ελευθερία -ή και όχι, πάλι in retrospect- να γνωρίσετε κόσμο, να κάνετε βόλτες, να γυμναστείτε, να βγείτε ραντεβού. Ό,τι δηλαδή κάνει κάθε έφηβος στο εξοχικό του κάθε

καλοκαίρι

. Βέβαια, κάθε έφηβος δεν έχει αντίστροφη μέτρηση κάθε 5 μέρες για το τέλος του κόσμου, ούτε ξαναζεί βασανιστικά από την αρχή την 1

^η

Αυγούστου κάθε φορά που αποτυγχάνει ή παραιτείται οικειοθελώς. Φυσικά, η κοινωνικοποίησή σας είναι το βασικό στοιχείο αυτού του τίτλου, καθώς όλη η εξέλιξη του παιχνιδιού βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στις αλληλεπιδράσεις σας με αρκετούς χαρακτήρες. Όπως κάθε έφηβος που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και εσείς μπορείτε να εξελίξετε πιο ρομαντικά τις σχέσεις σας με ορισμένους από αυτούς τους χαρακτήρες -εννοείται και ταυτόχρονα.

Για να αναπτύξετε αυτές τις σχέσεις, λοιπόν, μπορείτε να επιλέξετε διάφορες από τις δράσεις που σας εμφανίζονται όποτε μιλάτε με κάποιον, οι οποίες θα έχουν αποτέλεσμα σε τρια επίπεδα: την φιλία, την αγάπη και το μίσος -σε μια κάπως ελεύθερη μετάφραση. Το πως αυτοί νιώθουν με βάση την διάθεση των ίδιων και το περιβάλλον τους θα καθορίσει την επιτυχία της κάθε επιλογής σας -ο Nini εκφράζει την άποψή του συχνά για την επιτυχία, αλλά θα σας πρότεινα να μην τον εμπιστευτείτε. Πολλά “σιγουράκια” του Nini κατέληξαν σε παταγώδεις κοινωνικές αποτυχίες, κάτι που μου πήρε κάποιο χρόνο να ερμηνεύσω μιας και ποτέ δε διαβάζω στα σοβαρά τις οδηγίες. Τρέχα γύρευε, με λίγα λόγια.

Κάποια στιγμή, για να σώσετε τον κόσμο θα πρέπει να παλέψετε σε ένα τύπου “Upside Down”, όπως στο

Stranger Things

. Οι Kegai γενικά βαριούνται και κάθε πέντε μέρες ψάχνουν μια από τις γνωριμίες σας για να τους χρησιμοποιήσουν ως vessels, έτσι για να ρίξετε και καμιά μάχη για το καλό. Κάπου εδώ έρχεται η σημασία των skills και των blessings -ναι, το ξέρω ότι είναι περίπλοκο, πιστέψτε με- όπου όσο περισσότερο αλληλεπιδράτε, τόσο περισσότερο εμφανίζεται ένα τύπου λαγουδάκι που αυξάνει τα statistics των χαρακτήρων είτε στις ικανότητες, είτε στις διαπροσωπικές σας σχέσεις. Συνεπώς, όταν πάτε στη μάχη με μια παρέα που είτε τυγχάνει να σας επιλέξει γιατί έτσι της κάπνισε, είτε γιατί εσείς τους μιλήσατε τόσο πολύ, που σας εμφανίστηκε η επιλογή του παρακαλητού, ε τότε οδηγήστε στα battle mechanics του παιχνιδιού. Εκεί, κάπως πάλι παίζουν ρόλο οι διαπροσωπικές σας σχέσεις -κυρίως κέρδιζα στην τύχη- και να μην φέρετε τον κάθε τυχόντα μαζί σας, έχοντας ανταλλάξει 3 κουβέντες. Από ένα σημείο κοινωνικοποίησης μαζί τους και μετά, ίσως και να μπορείτε να σώσετε τα vessels μετά τη μάχη -επιλογή σας, θα πω. Εγώ έναν-δυο αντιπαθείς θα τους έστελνα άνετα στον άλλο κόσμο.​​

Φυσικά, εάν αποτύχετε στη μάχη αντίο ζωή και άντε πάλι από την αρχή. Νομίζετε γλυτώσατε κάποια μάχη; Φυσικά και όχι, γεγονός που σημαίνει ότι θα πρέπει να κάνετε τις ίδιες συζητήσεις με τα ίδια άτομα, να αντιμετωπίσετε πάλι κακούς ανά πενταήμερο -μπορείτε να κάνετε skip cutscene και

fast

forward, αλλά δεν βρίσκω καμιά διάθεση επαναληψιμότητας σε όλο αυτό το εγχείρημα. Πρόκειται για πολύ(!) χρόνο χαμένο κι ας λένε οι δημιουργοί πως την δεύτερη φορά, όλα θα γίνονται πιο εύκολα. Ακόμα, θα πρέπει να ανακαλύψετε το κόλπο να βρίσκετε κάθε φορά το vessel στο μέρος που παθαίνει το τσότσο και μεταμορφώνεται, μέσα σε 5 μέρες -αν παίξετε το παιχνίδι και δεν το βρίσκετε με τίποτα, πείτε μου να σας κάνω spoil.

Εγώ προσωπικά θα χαρακτήριζα ευγενικά αυτόν τον τίτλο ασυνεπή και λιγότερο ευγενικά αχταρμά. Τα mechanics των αλληλεπιδράσεων είναι ένα μυστήριο, μιας και ένα ταπεινό gameguide δεν αρκεί για να εξηγήσει όλα τα κουλά που συμβαίνουν χωρίς καμία εξήγηση. Κάθε μικρό πράγμα που μπορεί να σας οδηγήσει σε λούπα μαθαίνεται με τον δύσκολο τρόπο, δίνοντας έναν

roguelike

χαρακτήρα για τον οποίο κανένας δε με προειδοποίησε και ούτε ήμουν συναισθηματικά έτοιμη να αντιμετωπίσω -εγώ για ένα dating sim και λίγο νταβαντούρι ήρθα. Αυτό το χάος αδικεί σημεία του παιχνιδιού που πραγματικά ξεχωρίζουν, όπως το πόσο πανέμορφα σχεδιασμένα είναι τα τοπία, πόσο εντυπωσιακές είναι οι κινήσεις των ηρώων στις μάχες ή την ποικιλία των μουσικών εναλλαγών ανά διαφορετική διάθεση στο περιβάλλον.

Μπορείτε να επιλέξετε την ιαπωνική ή την ντουμπλαρισμένη εκδοχή στα Αγγλικά, όπου φυσικά και θα σας προτείνω το πρώτο γιατί διαφορετικά το θεωρώ προσβολή για το JRPG. Η μουσική, οι διάλογοι αλλά και οι τοποθεσίες είναι τα φωτεινά σημεία του Loop8: Summer of Gods, αν και τα 3D στοιχεία ήταν κάπως ασύμβατα με την όλη υπόλοιπη εξαιρετική δουλειά. Για να καταλάβετε, οι τίτλοι αρχής του παιχνιδιού είναι τόσο εντυπωσιακοί, που θα περίμενε κανείς να δει ένα άκρως ποιοτικό, καλοφτιαγμένο anime. Κρίμα.

Το review βασίστηκε στη ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού, η οποία μας παραχωρήθηκε από την Marvelous Europe.