The Cub | Review – PSaddict.gr
Το
2018 είχαμε την κυκλοφορία του
Golf Club Wasteland
, το οποίο πλέον θα βρείτε με την ονομασία “
Golf Club Nostalgia
“, λόγω μίας νομικής διαμάχης της
Demagog Studio
. Το παιχνίδι μας σύστησε σε έναν μοναδικό, μετά-αποκαλυπτικό κόσμο και έβαλε για τα καλά τη μικρή ομάδα ανάπτυξης στο χάρτη της
indie
σκηνής. Τώρα, οι δημιουργοί επανέρχονται στο ίδιο
σύμπαν
, με το
The Cub
, σε ένα εντελώς διαφορετικό genre. Τα καταφέρνουν όμως εξίσου καλά;
Για όσους δεν έχουν επαφή με ό,τι προηγήθηκε, στο
The Cub
επιστρέφουμε σε έναν μετά-αποκαλυπτικό κόσμο, στον οποίο η ανθρωπότητα έχει προβεί στην πλήρη οικολογική καταστροφή του πλανήτη, κάτι που έχει “αναγκάσει” τους προνομιούχους να μετοικήσουν στον Άρη, με τους λιγότερο τυχερούς να μένουν πίσω για να τα βγάλουν πέρα. Αυτό φυσικά οδηγεί στη δραστική μείωση πληθυσμού του πλανήτη, ο οποίος πλέον φαντάζει πλήρως εγκαταλελειμμένος.
Για όσους, από την άλλη, γνωρίζουν τα πεπραγμένα του πρώτου τίτλου, το γκολφ που αξιοποιήθηκε εκεί, εδώ δεν έχει καμία παρουσία. Μπορεί να παραμένουμε σε 2D περιβάλλοντα, το
The Cub
όμως είναι ένα κλασσικό platformer, όπως το γνωρίζουμε. Ο παίκτης χειρίζεται ένα νεαρό αγόρι, που έχει μεγαλώσει ως μέλος αγέλης λύκων (post-apocalyptic Μόγλης, δηλαδή) και αναγκάζεται να απομακρύνει την απειλή που επιστρέφει από τον Άρη, λόγω των όσων διαδραματίζονται στο
Golf Club Wasteland
.
Στο
The Cub
, η εταιρεία ανάπτυξης επιλέγει για μία ακόμη φορά να παραμερίζει τις πατροπαράδοτες μεθόδους αφήγησης και να βασίζεται στην πανέμορφη εικαστική προσέγγιση, αλλά και στις ραδιοφωνικές αναμεταδόσεις του σταθμού που εκπέμπει από τον Άρη, για να προσφέρει ένα background στα γεγονότα. Η συγκεκριμένη επιλογή, απόλυτα πετυχημένη στο μοναχικό
Golf Club Wasteland
, πετυχαίνει και εδώ το σκοπό της, αν και το ασταμάτητο παιχνίδι γάτας και ποντικιού δεν μας επιτρέπει την ίδια εμβύθιση στις ιστορίες των επιζώντων και ένα παραδοσιακό σενάριο ίσως να είχε μεγαλύτερο αντίκτυπο.
Χλιαρό είναι επίσης το τέλος της
ιστορία
ς, που καταφτάνει μέσα σε 3 περίπου ώρες και περισσότερο μοιάζει με άνω τελεία, προτού περάσουμε σε ένα τρίτο παιχνίδι στο ίδιο σύμπαν. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει όμως να δοθεί στις πολλαπλές αναφορές του τίτλου σε σπουδαίες pop culture στιγμές της ανθρωπότητας, που ίσως εν τέλει θα αποτελέσουν και την πραγματική παρακαταθήκη μας στον πλανήτη, όταν εν τέλει πληρώσουμε την αλόγιστη καταδυνάστευση αυτού.
Προχωρώντας στο gameplay κομμάτι, η επίσημη σελίδα του παιχνιδιού αναφέρει πως αντλεί έμπνευση από τα κλασσικά platformers της
SEGA
, όπως τα
The Jungle Book
,
The Lion
King
και
Aladdin
. Παρότι ο χειρισμός του
The Cub
είναι πολύ ανώτερος από τους προαναφερθέντες τίτλους, προσφέροντας μία αρκετά διασκεδαστική εμπειρία “παικτικά”, ομολογουμένως οι ιδέες του στο platforming δεν αναβλύζουν ιδιαίτερη έμπνευση ή πρωτοτυπία. Όλα δουλεύουν όπως πρέπει, τα τελευταία χρόνια όμως έχουμε δει πραγματικά σπουδαίες ιδέες στο platforming, οι οποίες σίγουρα δεν συναντώνται εδώ.
Παράλληλα, ενώ γενικώς η απλοϊκότητα των μηχανισμών του παιχνιδιού “βγάζει μάτι”, η δυσκολία εκτοξεύεται κατακόρυφα σε ορισμένα σημεία, έστω και σε πολύ ορισμένα sequences, κάτι που μάλλον θα ενοχλήσει αρκετούς, αφού το σκηνικό καταλήγει οριακά trial-and-error, πράγμα διόλου ευπρόσδεκτο. Κύρια αιτία για τα παραπάνω είναι η αδυναμία του παιχνιδιού – κάποιες φορές – να υποδείξει τη σωστή κατεύθυνση που πρέπει να κινηθείτε.
Κλείνοντας, το
The Cub
δεν μας δίνει αρκετούς λόγους να σας ωθήσουμε με κλειστά μάτια στην αγορά του, αλλά όχι και αρκετούς ώστε να σας αποθαρρύνουμε από αυτή. Είναι ένα χαριτωμένο, μα τυπικό platformer, που βασίζεται κυρίως στο εικαστικό του, αλλά και στις συνδέσεις με τον άτυπο προκάτοχό του. Έχει κάποια ωραία στοιχεία, αλλά όχι κάποια ιδιαίτερα πρωτότυπη ιδέα, που θα το έκανε να ξεχωρίσει. Ένα πιθανό τρίτο παιχνίδι στο ίδιο σύμπαν δεν θα βλαπτόταν από λίγη περισσότερη ευρηματικότητα.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ:
Το The Cub δεν μας δίνει αρκετούς λόγους να σας ωθήσουμε με κλειστά μάτια στην αγορά του, αλλά όχι και αρκετούς ώστε να σας αποθαρρύνουμε από αυτή. Είναι ένα χαριτωμένο, μα τυπικό platformer, που βασίζεται κυρίως στο εικαστικό του, αλλά και στις συνδέσεις με τον άτυπο προκάτοχό του. Έχει κάποια ωραία στοιχεία, αλλά όχι κάποια ιδιαίτερα πρωτότυπη ιδέα, που θα το έκανε να ξεχωρίσει. Ένα πιθανό τρίτο παιχνίδι στο ίδιο σύμπαν δεν θα βλαπτόταν από λίγη περισσότερη ευρηματικότητα.
ΘΕΤΙΚΑ
Επιστροφή στον πανέμορφο κόσμο του Golf Club Nostalgia και σύνδεση με το πρώτο παιχνίδι
Γενικώς διασκεδαστικό gameplay
Οι αναφορές στην ποπ κουλτούρα
ΑΡΝΗΤΙΚΑ
Καμία αξιομνημόνευτη ιδέα στο platforming
Κάποια πολύ εκνευριστικά, αν και ολιγόλεπτα, spikes στη δυσκολία
Απότομο κλείσιμο
VIA:
PSAddict.gr
