Stray Gods: The Roleplaying Musical | Review
Κάτι τελείως διαφορετικό έφτασε στα χέρια μου για
review
αυτή τη φορά, το οποίο μου κέντρισε την προσοχή ακόμη από το πρώτο του trailer. Το
Stray
Gods: The Roleplaying Musical,
δεν είναι
ένα roleplaying παιχνίδι όπως λέει το όνομα του, αλλά μιλάμε για ένα visual novel ουσιαστικά με μόνο αφηγηματικές επιλογές για τον παίκτη στον τομέα του gameplay, έχοντας όμως μια μουσική επένδυση που ξεχωρίζει. Η μουσική του δεν είναι απλά εκεί για να ντύνει το gameplay, αλλά αποτελεί στοιχείο του, εξού και ο όρος musical στο όνομα του παιχνιδιού. Αλλά ας δούμε τα πράγματα από την αρχή.
Εμείς αναλαμβάνουμε τον ρόλο της Grace, μιας νεαρής κοπέλας η οποία ψάχνει τον εαυτό της και το τι θα κάνει στη ζωή της. Όλα αλλάζουν όταν συναντά την Calliope στα πλαίσια οντισιόν για ένα μουσικό συγκρότημα. Οι δυο τους μοιράζονται ένα δυνατό μουσικό ντουέτο, από τα πιο καλά μουσικά κομμάτια του τίτλου και μετά εξαφανίζεται, για να εμφανιστεί αργότερα αιμόφυρτη στο σπίτι της Grace όπου και θα αφήσει την τελευταία της πνοή, όχι όμως χωρίς να αφήσει κάτι σημαντικό πίσω της. Με το θάνατο της, η Calliope μεταφέρει τη δύναμη της στην Grace, αποκαλύπτοντας πως πρόκειται για την τελευταία ζωντανή Μούσα έχοντας τη δύναμη να κάνει τους ανθρώπους να τραγουδάνε τα αισθήματα και τις σκέψεις τους! Έτσι λοιπόν στα ξαφνικά, η Grace βρίσκεται μπλεγμένη στο κρυφό βασίλειο των θεοτήτων της Ελληνικής μυθολογίας, οι οποίοι ζουν ανάμεσα μας και κατηγορείται πως σκότωσε αυτή την Calliope και σκοπός τελικά του παιχνιδιού είναι να αποκαλύψουμε την αθωότητα μας και τον πραγματικό ένοχο έναντι στο δικαστήριο των Θεών.
Η ελληνική μυθολογία αποτελεί μια πολύ καλή βάση για ένα “who dunn it” σενάριο, καθώς οι Θεοί ξέρουμε ότι μαστίζονται από απλές ανθρώπινες αδυναμίες όπως έχθρα, ζήλια, εκδίκηση και ανταγωνιστικότητα, ότι πρέπει δηλαδή για ένα σήριαλ με δολοπλοκίες. Από την οθόνη μας περνάνε πολλοί χαρακτήρες, Θεοί και ημίθεοι, με τους περισσότερους να είναι άριστα δοσμένοι και σχεδιασμένοι, προβάλλοντας ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά δοσμένα μέσα από το άριστο cast που απαρτίζει το παιχνίδι. Ανάμεσα στο πλούσιο cast θα δούμε, μεταξύ άλλων, τους: Laura Bailey στο ρόλο της Grace, Troy Baker στο ρόλο του Απόλλωνα, Felicia Day στο ρόλο της Αθηνάς, Rahul Kohli στο ρόλο του Μινώταυρου, Ashley Johnson ως Calliope, προσφέροντας εκπληκτικές ερμηνείες και αποτελώντας με διαφορά το καλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού.
Και
φυσικά το musical κομμάτι είναι αυτό που ξεχωρίζει ουσιαστικά τον τίτλο και προσφέρει κάτι φρέσκο.
Εδώ να τονιστεί πως δεν είναι τυχαία τα ονόματα πίσω από τη δημιουργία του παιχνιδιού, συγγραφέας του σεναρίου είναι ο
David Gaider
(
Dragon Age
,
Star Wars: Knights of the Old Republic)
και στη σύνθεση της μουσικής ο
Austin Wintory
, (
Journey
,
flOw
,
Assassin’s Creed Syndicate),
ο οποίος και εμπνεύστηκε το παιχνίδι από το musical επεισόδιο “Once More, With Feeling” της σειράς
Buffy the Vampire Slayer και θέλησε
να δημιουργήσει ένα βιντεοπαιχνίδι που θα συνδυάζει το μουσικό θέατρο με την αλληλεπίδραση. Το τελικό αποτέλεσμα είναι αρκετά καλό στο σύνολο του, έχοντας σκαμπανεβάσματα τόσο στην αφήγηση, που σέρνεται σε σημεία, όσο και στα τραγούδια του, με μερικά να είναι αξιομνημόνευτα και μερικά απλά διεκπεραιωτικά. Στο κομμάτια των τραγουδιών, τα οποία περίμενα να είναι και περισσότερα, ουσιαστικά έχουμε πολλαπλές επιλογές για το πως θα πάει το τραγούδι, που πάντα είναι τύπου διάλογος/αναμέτρηση με κάποιον άλλον χαρακτήρα, με σκοπό να τον πείσουμε για κάτι. Υπάρχουν διάφορα μονοπάτια που μπορούμε να ακολουθήσουμε, τόσο στα τραγούδια όσο και στην αφήγηση με διαφορετικά αποτελέσματα, κάτι που συμβάλει στο replayability του τίτλου.
Φτωχά βρήκα βέβαια τα γραφικά του παιχνιδιού, τα οποία είναι στατικά backgrounds. Είναι καλοσχεδιασμένα μεν, με τους χαρακτήρες δε να ξεχωρίζουν, αλλά παραμένουν στατικά,
επα
ναλαμβανόμενα, με τα στόματα να μην ανοίγουν καν στους διαλόγους κτλ και θεωρώ πως κρατάνε πολύ πίσω την όλη εμπειρία. Τα σκηνικά και τα τοπία είναι καλοσχεδιασμένα και η όλη απεικόνιση της ζωής των θεοτήτων στη σύγχρονη εποχή είναι πολύ καλή, κάτι που με έκανε να σκέφτομαι πως μια ζωντανή παράσταση θα ήταν εξαιρετική ευκαιρία.
Κλείνοντας, στις γύρω 3-4 ώρες που μου πήρε για ένα playthrough το παιχνίδι, με άφησε αρκετά διχασμένο. Ενώ με κέντρισε το concept, η μυθολογία και η απεικόνιση του σεναρίου, βρήκα τον εαυτό μου να χάνει το ενδιαφέρον του σε σημεία της αφήγησης όπως και σε αρκετά τραγούδια. Έχει τις καλές του στιγμές και αφηγηματικές εξάρσεις, ενώ το cast δίνει ρέστα. Θεωρώ πως στηρίζεται αρκετά και στο αν σας αρέσουν τα musical ή όχι, και έχοντας δει αρκετά, κρίνω πως το τελικό αποτέλεσμα είναι μέτριο και αδικείται από την εκτέλεση ως ένα φτωχό visual novel, ίσως στα χέρια μιας Deck9 ή Telltale να είχαμε ένα πολύ καλύτερο αποτέλεσμα. Παρόλα αυτά, πρόκειται για ένα φρέσκο μείγμα και αν θέλετε να δοκιμάσετε κάτι διαφορετικό και ειδικά αν σας αρέσουν τα musical, τότε εδώ είστε.
Stray Gods: The Roleplaying Musical | Review
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ:
To Stray Gods: The Roleplaying Musical αποτελεί μια φρέσκια ιδέα η οποία συνδυάζει ένα εξαιρετικό voice cast με την συνταγή παιχνιδιών τύπου Life is Strange και της Telltale. Δεν τα καταφέρνει σε όλα καλά και είναι άνισο σε πολλά του μέρη, αν είστε φαν των musical αξίζει να το δοκιμάσετε.
ΘΕΤΙΚΑ
Εξαιρετικό voice cast
Ενδιαφέρουσα και φρέσκια ιδέα
πολλαπλές επιλογές για playthroughs
ΑΡΝΗΤΙΚΑ
Τα στατικά backgrounds
Η ιστορία έχει σκαμπανεβάσματα
Τα τραγούδια αρκετά αδιάφορα
