The Holdovers Review

Μπορεί ο

Δεκέμβριος

να έφυγε, αυτό όμως αυτό δεν σημαίνει ό

τι

οι γιορτινές κυκλοφορίες έπαψαν να έρχονται. Αρκετούς μήνες μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της, η νέα δραματική κομεντί του Alexander Payne, “The Holdovers” έρχεται στη χώρα μας προσκαλώντας μας στα πιο μίζερα και μελαγχολικά Χριστούγεννα. Για τους μαθητές της ακαδημίας Barton, έχουν έρθει επιτέλους διακοπές και όλοι γυρνούν πίσω στις οικογένειες τους για να περάσουν τις

γιορτές

. Σχεδόν όλοι δηλαδή… Ο νεαρός Angus Tully θα πρέπει να παραμείνει στις εγκαταστάσεις του σχολείου καθώς η μητέρα του αποφάσισε να πάει μήνα του μέλιτος με τον νέο της σύζυγο και να ακυρώσει το οικογενειακό τους ταξίδι. Μαζί του ξεμένουν τόσο ο στριμμένος καθηγητής ιστορίας Paul Hunham όσο και η πενθούσα μαγείρισσα Mary Lamb, που προσπαθεί να διαχειριστεί τον πρόσφατο θάνατο του μοναχογιού της Curtis. Οι τρεις τους θα σχηματίσουν μια ανορθόδοξη παρέα και θα μάθουν να ανέχονται και να δέχονται ο ένας τον άλλον, συνειδητοποιώντας στην πορεία ότι αυτά που τους ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν.

Τοποθετημένο στη δεκαετία του ’70, τότε που το ίντερνετ δεν είχε μπει ακόμα στα σπίτια μας και ο ελεύθερος χρόνος ήταν πιο ελεύθερος από ποτέ, το “The Holdovers” παρουσιάζει τη συνύπαρξη τριών αταίριαστων αλλά πολύπτυχων κινηματογραφικών ηρώων που με αφορμή τις γιορτές αναγκάζονται να επικοινωνήσουν, να ανοιχτούν και να ανακαλύψουν ο ένας τον άλλον, βρίσκοντας ζεστασιά και θαλπωρή στην ανθρώπινη επαφή. Ο σεναριογράφος David Hemingson κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο πλάι στον βραβευμένο σκηνοθέτη Alexadner Payne, και μαζί συνθέτουν μια γλυκόπικρη ιστορία ενηλικίωσης με διαχρονική απήχηση, σύνθετες αποχρώσεις και βαθιά ανθρώπινους χαρακτήρες που είναι βέβαιο ότι θα αγγίξουν τις καρδιές σας και θα θέλετε να σας συντροφεύουν σε κάθε Χριστούγεννα από δω και μπρος. Με μια προσεγμένη ρετρό αισθητική να διέπει σκηνικά, κοστούμια ακόμα και την ξεθωριασμένη χρωματική παλέτα, o Payne δεν φτιάχνει απλά μια ταινία για τα 70s, αλλά ένα ταξίδι στον χώρο και στον χρόνο, ένα φιλμ που είναι βγαλμένο από την εποχή που διαδραματίζεται και δεν προσπαθεί απλά να αναπαράγει τη νοσταλγική της ατμόσφαιρα.

Η μουντή καθημερινότητα του πρωταγωνιστικού τρίο βρίσκεται στον πυρήνα της πλοκής, ξεδιπλώνοντας μεθοδικά τις πτυχές των κεντρικών χαρακτήρων και αναδιαμορφώνοντας αβίαστα τις σχέσεις και τις ισορροπίες εντός της ερημικής ακαδημίας Barton. Τα πρώτα σαράντα λεπτά περνούν χωρίς να έχει διαμορφωθεί ακόμα η κεντρική συνθήκη και υπάρχει αρκετή προ

εργασία

μέχρι ο Angus να μείνει ολομόναχος μαζί με το προσωπικό του σχολείου. Η ιστορία χτίζεται οργανικά και δεν βιάζεται να μπει σε κάποιο καλούπι, να αποκτήσει κάποιον σταθερό προσανατολισμό και να εκβιάσει τις σχέσεις των πρωταγωνιστών πριν την ώρα τους, με την αργή ροή της να αποτελεί ταυτόχρονα τη μεγαλύτερη δύναμη και τη μεγαλύτερη αδυναμία της ταινίας: δύναμη γιατί η αυθεντικότητα που εξασφαλίζεται μέσα από τη σταδιακή και ανεπιτήδευτη εξέλιξη των χαρακτήρων είναι πολύτιμη, και αδυναμία γιατί η ανία μπορεί να αποτρέψει τους πιο ανυπόμονους να παρακολουθήσουν μέχρι τέλους. Όπως και να ‘χει, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι το “The Holdovers” έχει σκοπό, μα πάνω από όλα ουσία ακόμα και πίσω από τις πιο βαρετές και αδρανείς στιγμές του, αξίζοντας στο έπακρο την υπομονή και το χρόνο που το κοινό θα επιλέξει να του διαθέσει.

Το αποτέλεσμα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς το απαράμιλλο ταλέντο του πρωταγωνιστικού cast, το συστατικό που απογειώνει τη συνταγή και αναδεικνύει τα έντονα συναισθήματα που υπάρχουν διάχυτα μέσα στο σενάριο του Hemingson. Με τον πρωτοεμφανιζόμενο Dominic Sessa να κάνει ένα θριαμβευτικό υποκριτικό ντεμπούτο στον ρόλο του αντιδραστικού Angus Tully και τον Paul Giamatti να τον συμπληρώνει ιδανικά στον ρόλο του αντιπαθητικού Paul Hunham, η ταινία έχει στο δυναμικό της ένα εκρηκτικό ντουέτο που γεννά κωμικές εντάσεις και τρυφερές στιγμές αλληλεγγύης αλληλοκατανόησης. H Da’Vine Joy Randolph που βαδίζει πρόσω ολοταχώς για την κατάκτηση του χρυσού αγαλματιδίου, είναι κλεισμένη στον δικό της κόσμο, βυθισμένη στο πένθος και τη μελαγχολία μετά την απώλεια του γιού της και απομακρυσμένη από τις παιδιάστικες κόντρες του Angus και του Hunham. Ήρεμη δύναμη, προσγειωμένη, βαθιά θλιμμένη ακόμα και πίσω από τα περιστασιακά της χαμόγελα, η Mary Lamb της Randolph είναι ένας εμβληματικός χαρακτήρας που παρά τη διακριτικότητα του αφήνει ανεξίτηλες εντυπώσεις και βαθύ συναισθηματικό αντίκτυπο, κερδίζοντας με απόλυτη αξιοκρατία τη θέση της ανάμεσα στις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς.